روانشناسی کودکان 6

استاد حجت الاسلام و المسلمین  ابراهیم اخوی 

کارشناس ارشد روان شناسی بالینی و استاد مرکز تربیت مربی کودک و نوجوان حوزه علمیه قم

جلسه 6

روش های مشکل آفرین:

1 - والدین غایب : 1 - خلأ نقش / 2 - اضافه کاری والد حاضر / 3 - احساس بی نیازی کاذب بچه ها

یک کودک دبستانی هم به پدر و هم به مادر احتیاج دارند ، اما وقتی می بیند که آنها خیلی دیر به منزل می آیند احساس می کنند که ما نیاز به والدین نداریم لذا عملا حرف شنوی بچه ها کم می شود

4 - مشکل دیگر اینکه ، تربیت بچه ها به دست تلویزیون می افتد . تنهایی زیاد باعث شده که بچه رو به سمت خودارضایی و ...برود.

مادران شاغل خیلی بیشتر موفق هستند نسبت به دیگران ؛ چون وقتی در خانه هست با تمام وجود در خانه هست و خلأ خودش را احساس می کند لذا حضورش را قویتر و پررنگتر می کند

یعنی وقتی به دبستان می رسند بین یک تا یک ساعت و نیم وقت می خواهند . بچه ها همون بازی ای که با دیگر دوستانشان داشته اند دوست دارند که با پدر و مادرشان هم داشته باشند . اگر با دوستانش تاب بازی کرده خودش دوست دارد که پدر او را تاپ دهد .

حضور فیزیکی صرف کافی نیست بلکه حضور فیزیکی و روانی

پدر باید بعد از سه سالگی تا 20 دقیقه با بچه تعامل داشته باشد و هر چه سن بالاتر رود ، این وقت بصورت تصاعدی بالا می رود . بچه ها عاشق این هستند که کسی آنها را به بازی دربیاورد.

بچه ها برای ایجاد هیجان هیچ چاشنی خاصی نمی خواهند بلکه به راحتی هیجان در آنها ایجاد می شود

هر چقدر هم که کارهایمان مهم باشد ، ما یک شغلی داریم به اسم پدری یا یک شغلی داریم به اسم شوهری

اگر هم وقت نداریم برای بچه ها ، باید برای همسر وقت بذاریم تا او را شارژ کنیم و او توانایی برای اداره  فرزند داشته باشد

2 - والدین نابالغ : ( والدینی که خودشان بزرگ هستند اما آمادگی فرزند پروری ندارند )

1 - آمادگی فرزند پروری ندارند

2 - فرزند را به عنوان بازیچه یا اصرار دیگران آورده اند

3 - فرزند را برای فرزند پروری بدست والدین خود می سپرند

مثلا برای مرد اوایل 24 یا 25 سالگی برایش خوب هست . و خانم از 20 سالگی از جهت فرزند پروری آماده هست

مادربزرگ و پدر بزرگ چون سنشان زیاد هست و فاصله ی سنی زیاد هست تربیت درست انجام نمی شود

علاوه بر اینکه روش تربیتی آنها فرق می کند و دوگانگی تربیت می شود

بهترین فاصله ی سنی بین بچه ها سه سال هست .

3 - والدین ناسازگار :

اثر مستقیم : بچه ها دوست دارند که در منزل همه باهم خوب باشند . اگر یکی از این دو نفر شروع کنند به تخریب دیگری ، این دو نفر که برای بچه مهم و دوست داشتنی هست جلوی بچه تخریب می شود . و از این بدتر این می شود که شروع کنند به یارکشی کردند که برای بچه خیلی زجر آور هست

در این آسیب مستقیم پسرها و دخترها هر کدام یکجور آسیب می بینند :

پسرها : رفتارهای جامعه ستیز : پرخاشگری

دخترها : مضطرب ، گوشه گیر و افسرده

یک روانشناسی می گفت که کدامیک از شما حاضرید تیغ بردارید و روی بدن بچه ها بکشید ؟ گفت همین دعواهایی که می گیرید تیغ انداختن روی قلب بچه ها هست

غیر مستقیم : نا امیدی روی یکی از والدین. مثلا از نظر روحی مادر پنچر می شود و دیگر انگیزه ای برای تلاش در زندگی ندارد

کم کاری پدر یا مادر

پدر امیدوار دست بچه را می گیرید و بیرون می برد اما پدر مایوس این کار را نمی کند و انگیزه ای ندارد.